มาดามดำตับเป็ด

 

บทนำ

ในนิยายไทยจะมีนางเอกซักกี่เรื่องนะที่ผิวดำแบบฉัน ถ้าไม่ใช่ ข้าวนอกนา หรือ บุญรอด  

แต่สำหรับตัวฉัน ผิวก็กร้านเป็นถ่าน แถมหน้ากลมกระทะแบบบ้านๆ หนำซ้ำผมก็หยิกเป็นฝอยขัดหม้อ ฉันเนี้ยแหล่ะนางเอกเงาะป่าของแท้

ใครต่อใครเค้าก็เรียกฉันว่า"ดำ"มาตั้งแต่เกิดทั้งๆที่ฉันชื่อ"ดาว" แต่ความดำมันไม่เคยเป็นปมด้อยของฉันเลยสักนิด  แม้ฉันจะไม่เคยถูกคัดให้เป็นนางรำประจำโรงเรียน หรือถือป้ายโรงเรียนตอนสมัยมัธยมก็ตาม ตัวฉันก็เป็นที่รักของคนในคณะยิ่งกว่าดาวมหาลัยซะอีก เพราะในทุกๆครั้งที่มีการเล่นตลก ฉันเนี้ยแหล่ะตลกสังขารประจำคณะ แค่เต้นตลกแต่งตัวประหลาดเค้าก็ฮากันทั้งคณะแล้ว  ฉะนั้นคำว่าสวยอาจใช้ไม่ได้กับฉัน แต่ขอบอกว่าเสน่ห์ฉันชนะเลิศสุดๆ

"สถานีต่อไป ช่องนนทรี Next Station Chong nonsi ...."

เสียงบอกสถานีปลายทางของรถไฟฟ้าดังขึ้น

ดาวตื่นจากภวังค์เพ้อๆของเธอกับเรื่องราวในอดีต  คนที่พูดกับตัวเองคนเดียวอาจเห็นได้บ่อย แต่สำหรับดาว เธอจะพูดและคิดพร่ำเพ้อคนเดียวในใจอยู่เสมออย่างเป็นเรื่องปกติ

ในขณะเดียวกันนั้นเองดาวก็รีบก้มลงไปเก็บบัตรโดยสารที่หลุดมือไป จังหวะที่เธอลุกขึ้นมา สายตาเธอไปสะดุดกับกระเป๋าหนังLabardoสีเทาที่ผู้ชายคนนึงกำลังถืออยู่ ซึ่งการถือกระเป๋าราคาแพงและเป็นcollectionใหม่ล่าสุด มันเป็นเครื่องบ่งบอกว่า รสนิยมดีมีอันจะกินแน่นอน

ดาวจึงไม่ช้าที่จะมองดูหน้าตาผู้ชายคนนั้น แต่ด้วยสภาพคนแน่นรถประกอบกับผู้ชายคนนั้นหันหลังพอดี มันจึงยากมากที่จะเห็นหน้าเค้าคนนั้น ดาวพยายามมองหาหน้าผู้ชายคนนั้น แต่คนบนรถไฟฟ้าก็ขยับตัวไปมายุกยิกขัดขวางระดับสายตาเธอเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้นเองเหตุการณ์ความบังเอิญแบบในละครก็เกิดขึ้้น รถไฟฟ้าเข้าจอดตรงสถานี มันเลยทำให้การทรงตัวของคนในรถไฟฟ้าที่ไม่ได้เกาะอะไรไว้เลยได้เซตัวไปข้างหน้า แน่หล่ะ ดาวเซไปทางผู้ชายคนนั้นที่ด้านแผ่นหลังอย่างจัง แต่เป็นจังหวะที่ผู้ชายคนนั้นผละตัวออกจากประตูรถไฟฟ้าพอดี   เพียงแค่วินาทีสั้นๆมันก็ทำให้ดาวได้กลิ่นน้ำหอมDKNY Menของเค้าติดจมูก มันเป็นกลิ่นที่ดาวชอบ เพียงแค่ได้กลิ่นระยะเวลาสั้นๆดาวก็สามารถจำกลิ่นนี้ได้

มันคือโชคดีของดาวที่ได้ใกล้ชิดผู้ชายคนนั้นแต่คงเป็นโชคร้ายของเค้า เพราะว่ารอยลิปสติกสีแดงเข้มบนปากดาวดันไปติดที่ด้านหลังเสื้อเชิ๊ตสีขาวของผู้ชายคนนั้น แต่พอสิ้นเสียงประตูปิด ทุกอย่างก็จบลง เค้าไปแล้ว มันก็แค่เรื่องเพ้อสั้นๆของสาวโสดไม่มีประสบการณ์ความรักเลยอย่างดาว

พอดาวนึกถึงมันดาวก็รู้สึกเขินแบบบอกไม่ถูก พลางพึมพำกับตัวเองเบาๆ

"เฮ้ยอ่ะ ฟินอ่ะ "  

แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ดาวรีบรับโทรศัพท์ทันที เพราะรู้ว่าเป็นสายสำคัญแน่นอน

"ค่ะ พี่น้อย  รถติดค่ะ ติดมากกกค่ะพี่ นี่ดาวออกมาตั้งแต่6โมงเลยนะคะ เนี้ยนั่งรถไฟฟ้ามาเลย โอ๊ยจะถึงแล้วค่ะ สถานีหน้าสถานีสยามแล้วค่ะ"  

 เสียงประกาศบอกสถานีก็ดังขึ้น

"สถานีต่อไป ศาลาแเดง Next Station...."  

ดาวตกใจเพราะคำโหกของเธอแตกซะแล้ว ยังไงเจ้านายก็ต้องได้ยินเสียงประกาศแน่นอน เธอจึงรีบหาข้อแก้ตัวทันทีมาอธิบายทันที

"โอ้ยอะไรนะคะ คลื่นไม่..."

ดาวพูดยังไม่จบประโยคเจ้านายก็พูดสวนกลับทันที

"คลื่นหายเหรอจ๊ะ อยากไปหาคลื่นทะเลมั๊ย พักยาวหน้าร้อนหายไปอย่างไม่มีกำหนดดีไหมจ๊ะ"

ดาวตอบด้วยน้ำเสียงเจื่อนๆกลับไป

"ค่าาา คลื่นมีแล้วค่ะ 3Gเค้าดีๆจริงๆเนอะพี่น้อย นั้นแหละค่ะ เดี๋ยวอีกสองสามสถานีเจอกันเนอะ"

หลังจากวางโทรศัพท์ ดาวกลับย้อนไปคิดถึงผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะรู้ตัวหรือยังว่าเสื้อของเขามีรอยนั้นอยู่ ต้องมีแต่คนมองที่รอยรอยนั้นแน่นอน เขาคงอับอายน่าดู

ดาวได้แต่จินตนาการว่า มันคงเป็นพหรมลิขิตหรือโชคชะตาอะไรสักอย่างที่ทำให้เป็นแบบนี้ เพราะดาวเชื่อเสมอว่าความบังเอิญแบบในละครสามารถเกิดขึ้นได้ขึ้นจริง แต่มันคงเกิดขึ้นกับนางเอกสวยๆในนิยายเท่านั้น หน้าตาบ้านๆและดำตับเป็ดอย่างเธอมันก็ต้องรับบทคนใช้ตัวโกงหรือตัวตลกเท่านั้นแหล่ะ

ในตอนนี้ สิ่งที่ทำให้ชีวิตดาวขับเคลื่อนไปด้วยความสุขก็คือ เรื่องชวนฝันแบบนี้แหล่ะ ดาวก็แอบหวังเล็กๆว่าจะเจอผู้ชายคนนั้นอีก แต่ผู้ชายที่ใช้น้ำหอมกลิ่นนี้และถือกระเป๋าแบบนี้จะมีกี่พันคนหล่ะบนโลกนี้....

มาร่วมลุ้นกับดาวว่าเธอจะเจอกับชายหนุ่มปริศนาคนนั้นอีกหรือไม่ ตกลงพหรมลิขิตในความรักมันมีอยู่จริงหริอเปล่า เหตุใดดาวยังต้องไปตามหารักแท้ที่ดินแดนแสนไกลเป็นไมล์ๆอย่างอเมริกาอีก โปรดติดตามได้มาดามดำตับเป็ดตอนต่อไปด้านล่างเลยจ้ะ